Page 16 - nmdNewsletter-6109
P. 16
ข่าวสารแพทย์นาวี : Naval Medical Newsletter
ผู้สูงวัย ๕๐ +
โดย...ศิษฏ์ชายชล สุทธิพงศ์ MBA RN
เป็นที่น่ายินดีที่ท่านผู้อ่านจะได้รับรู้เรื่องราว ทั้งหลายทั้งปวงเกี่ยวกับผู้สูงวัยที่มีอายุมากๆ เช่น ๕๐ ต้นๆ ๕๐+ เลย ๕๐ ขึ้น
ไปไกล เป็นต้น คอลัมน์นี้เพิ่งเปิด และเปิดกว้างให้กับท่านผู้อ่านด้วย เปิดโอกาสให้ได้เสนอ และแสดงความคิดเห็น เพื่อให้ทางผู้เขียน
ได้ปรับปรุง และนำาเรื่องราวสาระ ความรู้ ความเพลิดเพลินมาบริโภคในการอ่านกันอย่างจุใจ บางเรื่องท่านทราบ ท่านรู้แล้ว ก็ถือว่า
เป็นการทบทวนความรู้ แต่ถ้าเกิดว่าท่านรู้มากกว่า ก็ให้ท่านช่วยนำาเสนอความคิดเห็นมา ผู้เขียนจะได้นำามาแก้ไขและเสนอให้กับ
ท่านผู้ที่ยังไม่รู้ ได้รับทราบในโอกาสต่อไป ฉบับนี้เป็นฉบับแรกของคอลัมน์ จึงอยากให้ท่านได้แสดง ตอบสนองความพึงพอใจให้ที่กอง
บรรณาธิการนะครับ
วันนี้น่าจะดีนะครับ จะได้นำาเสนอสิ่งที่ใกล้ตัวมากที่สุดสำาหรับ ผู้สูงวัยก็คือเรื่องของความหลงลืม ของผู้สูงอายุ ปกติคนสูงอายุ
ก็มักจะหลงลืมอยู่แล้ว แต่เราจะรู้ได้อย่างไรว่าการหลงลืมเหล่านั้น จะเป็นเรื่องที่ ไม่ปกติ ไม่ธรรมดาเสียแล้ว คงจะเป็นการหลงลืมหนึ่ง
ที่มีนัยสำาคัญ เริ่มรบกวนการดำาเนินชีวิตประจำาวันของท่าน และผู้ที่อยู่ใกล้ชิดกับท่าน เช่น สมาชิกในครอบครัว เป็นต้น เมื่อนั้นท่าน
ก็คงรู้ว่าอาการเหล่านั้น เป็นสัญญาณให้ท่านควรจะไปปรึกษาผู้ที่รู้ เช่น แพทย์ พยาบาล บุคลากรทางการแพทย์ ให้ได้มาซึ่งคำาแนะนำา
และนำามาใช้ปฏิบัติกับการดำาเนินชีวิตประจำาวัน ส่งผลให้รบกวนตนเองและผู้อื่นน้อยที่สุด หรือจะยืดระยะเวลาการหลงลืม ที่ให้ร้าย
แรง ช้าลงกว่าที่ปล่อยไปตามธรรมชาติ
เริ่มยกตัวอย่างเช่น คุณแม่ของท่าน บอกว่ายังไม่ได้กินอาหารเช้าทั้งๆ ที่ ท่านรู้ว่าคุณแม่ทานไปเมื่อประมาณสองชั่วโมงที่แล้ว
หรือคุณแม่ของท่านไปตลาดแล้วจะซื้อตามรายการจ่ายตลาด รายการทำาอาหารว่าต้องซื้ออะไรบ้าง พอไปถึงตลาดกลับลืมซื้อมา ดังนี้
ถือว่าเป็นสิ่งที่ร้ายแรงหรือไม่ อีกตัวอย่างหนึ่ง ฉันลืมกุญแจรถยนต์ไว้ในตู้เย็น แล้วก็หากุญแจรถยนต์ทั่วทั้งบ้านก็ไม่เจอ อย่างนี้เป็นต้น
ในเรื่องของความหลงลืมนั้นเป็นเรื่องที่คู่กันกับผู้สูงอายุ แต่ว่าเป็นสิ่งที่เราควรจะต้องเอาจริงเอาจังกับมันหรือเปล่า เหมาะสม
ไหม ต้องพิจารณาผลที่ตามมาว่าจะรบกวนการดำาเนินชีวิตของท่านมากน้อยด้วยเช่นกัน อัตราทางสถิติของโรคความจำาเสื่อม อันนี้ถือว่า
เป็นโรคของคนที่อายุ 55 ขึ้นไปนั้น จะเพิ่มขึ้นประมาณ 20 % ของประชากรในปี 2030 นี้ เป็นตัวเลขของประเทศสหรัฐอเมริกา แต่คิดว่า
ปัญหาของคนไทย ตัวเลขเหล่านี้ก็คงไม่หนีกันไปไหน จริงๆ แล้วเราควรจะเริ่มตื่นตัวกันตั้งแต่วันนี้ ไม่จำาเป็นต้องรอดูสถิติและผลของ
ความเสื่อมของความจำาของเรา การรอจนกว่ามันจะแย่จนเกินการณ์นั้น ก็ดูจะไม่ถูกต้องซะทีเดียว การตื่นรู้และตื่นตัวในเรื่องของ
อาการ ที่มาพัวพันกับการดำาเนินชีวิตประจำาวันนั้น จะช่วยให้ผู้สูงอายุที่มีอาการหลงลืมเหล่านี้ สามารถดำาเนินชีวิตได้อย่างมีความสุข
และเป็นที่ยอมรับในสังคม ทั้งในครอบครัว เพื่อนฝูง และชุมชน
ดังนั้นการดูแลผู้สูงวัยที่มีปัญหาเรื่องความจำาหลงลืมนั้น เป็นสิ่งที่คนที่ดูแลหรือว่าตัวท่านเอง ควรจะต้องมีความรู้พื้นฐาน
สามัญสำานึก และมีแหล่งข้อมูลที่ค้นหาเพิ่มเติมได้ง่าย มันเป็นความท้าทายเหมือนกันของบุคลากรทางการแพทย์ทั้งหลาย ที่จะ
ให้การบริการ และความรู้กับผู้ป่วย ให้ได้มีซึ่งคุณภาพชีวิต มีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ที่จะได้รับการดูแลรักษาอย่างเหมาะสม
ทักษะเหล่านี้เกิดจากความรู้สึกสามัญสำานึกในเบื้องต้น หลังจากนั้นก็นำาการสังเกตเข้ามาเป็นข้อมูลเพิ่มเติม ข้อมูลที่ได้จาก
ตัวผู้ป่วยเองและข้อมูลที่ได้จากการที่คนใกล้ชิดได้สังเกตเอาไว้ มาบวกกันเป็นข้อมูลที่นำามาประเมินคัดกรองว่าสมควรที่ผู้สูงอายุ
คนนั้น จะต้องได้รับการรักษาแล้วหรือยัง ในทางการแพทย์ก็คงมียาที่จะช่วยชะลอการเสื่อมถอยอย่างรวดเร็ว ก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่การ
รักษาดูแลทางด้านจิตใจก็เป็นอีกส่วนหนึ่ง ที่จะทำาให้ผู้สูงวัยมีความสุขในการดำาเนินชีวิต ไม่ถูกบังคับให้ทำาตามที่ลูกหลานกำาหนด
หน้า ๑๓ ข่าวสารแพทย์นาวี ปีที่ ๖๐ เล่มที่ ๙ เดือน กันยายน พ.ศ.๒๕๖๑
