Page 17 - ข่าวสารแพทย์นาวีฉบับเดือน สิงหาคม ๒๕๖๕
P. 17
ข่าวสารแพทย์นาวี : Naval Medical Newsletter
ผู้สูงวัย ๕๐ +
โดย...ศิษฏ์ชายชล สุทธิพงศ์ MBA RN
“เราหยุดแล้ว แต่ท่านยังไม่หยุด” ยังจ�ำอยู่ได้ตั้งแต่สมัยเรียน ตอนเด็กๆ
เรื่องพุทธศำสนำ ศีลธรรม เป็นบทเรียน บทสอนธรรม เป็นค�ำพูดที่พูดต่อๆ กัน ในช่วงหนึ่ง
ซึ่งถูกสอนจำกหนังสือว่ำ พระพุทธเจ้ำได้ตรัสกับองคุลีมำล ครั้งนั้น องคุลีมำลพยำยำม
ที่จะฆ่ำพระพุทธเจ้ำให้ได้ ใช้ดำบฟันหลำยต่อหลำยครั้งจนเหนื่อย แต่ก็ไม่สำมำรถ
ใช้ดำบฟันพระพุทธเจ้ำได้ ซึ่งน่ำจะเชื่อได้ว่ำเป็นปำฏิหำริย์ คือพระพุทธเจ้ำทรงยืนอยู่
นิ่งๆ แต่องคุลีมำลก็ไม่สำมำรถฆ่ำฟันพระพุทธเจ้ำได้ส�ำเร็จ จึงทูลถำมให้พระพุทธเจ้ำ
หยุดนิ่งก่อน แล้วตนเองจะได้ฆ่ำได้ส�ำเร็จ
แต่ประเด็นวันนี้อยู่ที่ว่ำ หยุดหรือไม่หยุด มำมองกันที่ผู้สูงวัย เรำมำเปลี่ยนค�ำศัพท์ใหม่ว่ำ เรำหยุดอยู่ที่จุดๆ หนึ่ง
คือ ปลด ปลดเกษียณ หยุดท�ำงำนประจ�ำเพื่อแสวงหำรำยได้ และได้เงินตรำ เพื่อมำสะสมใช้ในเวลำที่เรำไม่ได้ท�ำงำนประจ�ำ
อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นในช่วงสูงวัย อำยุแก่เฒ่ำลง จุดนั้นจะเป็นจุดก�ำเนิดเส้นทำงเริ่มต้น เริ่มต้นที่ไม่สำมำรถหยุดได้ เริ่มปรับเปลี่ยน
จำกงำนประจ�ำที่แสวงหำรำยได้ให้เป็นงำนประจ�ำที่แสวงหำควำมสุขทำงจิตใจ ไม่มีรำยได้ ไม่มีเงินตรำเข้ำมำเกี่ยวข้องกับ
งำนประจ�ำเหล่ำนั้น จึงต้องเขียนกันใหม่ว่ำ “เราหยุดไม่ได้ แต่ถ้าท่านยังจะหยุดอีกหรือ” หยุดไม่ได้ในที่นี้หมำยถึงว่ำ
ไม่หยุดกำรกระท�ำกิจกรรมที่เรำท�ำทุกวัน ไม่หยุดท�ำงำน แต่เปลี่ยน
วัตถุประสงค์ของกำรท�ำงำน ไม่หยุดกินดี อยู่ดี แต่เปลี่ยนไปกินให้ถูก
อยู่ให้เหมำะสมกับสภำพร่ำงกำยของตัวเอง ไม่หยุดกำรใช้กล้ำมเนื้อ
กำรออกก�ำลังของกล้ำมเนื้อ ที่ส่งผลต่อร่ำงกำย แต่เปลี่ยนเป็นกำร
ใช้กล้ำมเนื้อมัดใหญ่ มัดเล็ก เคลื่อนไหวร่ำงกำยในเวลำกลำงวัน
พักผ่อนเวลำกลำงคืน และไม่หยุดกำรใช้สมอง แต่เปลี่ยนกำรใช้สมอง
ให้มีแนวควำมคิด ฝึกฝนกำรใช้สมองค�ำนวณตัวเลข ไม่ให้หยุด
ต่อไป
เริ่มต้นอยู่ที่กำรใช้สมองใช้สมองเพื่อคิด เพื่ออ่ำน และเขียน
ลงในกระดำษ ใช้สมองคิดในเรื่องกำรเงินเป็นอันดับแรก เพรำะหลังจำก
ที่เรำรีไทร์ หรือว่ำปลดเกษียณแล้ว กำรเงินนั้นเป็นสิ่งส�ำคัญที่จะช่วย
ให้ชีวิตของเรำด�ำเนินด้วยควำมเป็นปกติ คล้ำยเหมือนเดิม แต่จะ
ไม่เหมือนเดิม คือรำยได้นั้นอำจจะลดลงในแต่ละเดือน รวบรวม
คิดค�ำนวณว่ำจะเพียงพอให้อยู่ได้ในสังคมเมือง หรือสังคมกลุ่มบ้ำน
ที่เรำอยู่ในขณะท�ำงำนนั้นอย่ำงเหมำะสม เพรำะที่จริงแล้ว ก็จะมี
อยู่สองอย่ำง คือ ถ้ำเกิดว่ำรำยได้ไม่พอที่จะอยู่ในสังคมนั้น หรือ
สังคมเมือง ก็จะต้องขยับกลับไปอยู่ในสังคมชนบท แต่ถ้ำไม่มีที่ไป
ในสังคมอื่น ต้องอยู่ตรงนั้น ก็จ�ำเป็นที่จะต้องอยู่ให้ได้ด้วยรำยได้ที่จ�ำกัด ที่เรำต้องใช้สมองคิดค�ำนวณรำยได้และรำยจ่ำยต่ำงๆ
ข่ำวสำรแพทย์นำวี ปีที่ ๖๔ เล่มที่ ๘ เดือน สิงหำคม พ.ศ.๒๕๖๕ หน้า ๑๕
