Page 26 - nmdNewsletter-6110
P. 26
ข่าวสารแพทย์นาวี : Naval Medical Newsletter
ผู้สูงวัย ๕๐ +
โดย...ศิษฏ์ชายชล สุทธิพงศ์ MBA RN
ได้ยินเสียงเพลงดังแว่วมาแต่ไกลไกลเสียงเพลงนั้น จับใจความได้ว่า “บางสิ่งที่อยากจำา เรากลับลืม บางสิ่งที่อยากลืม
เรากลับจำา คนเรานี้คิดให้ดีก็น่าขำา อยากจำา กลับลืม อยากลืม กลับจำา” ท่านที่เกิดทันเวลา ก็คงพอจะเข้าใจว่าเป็นเพลงที่ท็อป
ฮิตติดอันดับสมัยนั้นเลยทีเดียว ไม่ได้บอกนะว่าผู้เขียนเกิดทันหรือไม่ แต่อยากจำากลับลืมซะนี่ ความจำา ความลืม ความหลง หลง
คือพลาดผิด ลืมคือไม่รู้เรื่อง จำาคือระลึกได้ อัศจรรย์จริงกับสมองของมนุษย์เรา ถ้าศึกษาทางกายวิภาค ผ่าสมองเป็นเสี่ยงๆ นำามา
ศึกษา ปวดหัวมากๆ ครับ แต่ท่านที่สูงวัย ก็หมดเวลาที่จะไปศึกษานะครับ เรื่องสมองเนี่ย มันยุ่งยากซับซ้อนเสียแล้ว อย่ากระนั้น
เลย เราก็มีคำาแนะนำาสำาหรับผู้ที่สูงวัยอายุ ๕๐ ปีขึ้นไป ติดตามคอลัมน์นี้
ก็คือ เราควรจะสังเกตตัวเองอย่างไร ว่าเราเริ่มมีอาการหลงลืม ลืมหลง มีความจำาผิดเพี้ยนไปซะแล้ว อยากจะแนะนำาว่า
ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เอาเป็นเพียงว่า ถ้ามีความหลงลืม หรือความจำา เริ่มจำาไม่ดี ไม่ได้นั้น มันมีผลต่อการดำาเนินชีวิตประจำาวัน
ของเรา มันสร้างความเสียหาย และทำาให้เราเกิดความไม่สบายกาย ไม่สบายใจ ขึ้นหรือไปรบกวนชีวิตของคนอื่น รบกวนคนที่อยู่
แวดล้อมเรา มีผลให้พวกเขาเป็นทุกข์ใจ หรือว่าไปทำาให้คนอื่นเขาเป็นห่วงนั่นแหละครับ นั่นแหละ คือเราต้องเริ่มเรียนรู้ และปรับ
พฤติกรรมการดำาเนินชีวิตเพื่อที่จะต้องตั้งรับกับโรคความจำาเสื่อม โรคหลงลืมกันได้แล้ว ขอยกตัวอย่างก็แล้วกัน จะได้นึกภาพ
ออก
ตัวอย่างเช่นเราเป็นผู้หญิง (ส่วนใหญ่แล้วอาการความจำาเสื่อมเนี่ย จะเกิดกับผู้หญิงมากกว่าผู้ชายนะครับ) ก็คือ หญิงชรา
หญิงสูงวัยคนหนึ่งที่ชอบแต่งตัว หญิงสูงวัยท่านนี้ มีเสื้อผ้ามากมาย อยู่ในตู้เสื้อผ้า วันดีคืนดี หรือวันหนึ่งคืนหนึ่ง ก็เอาเสื้อผ้า
ในตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ของเธอนี้ ขนเสื้อผ้าออกมาหมด ออกมากอง เอาไม้แขวน ไว้หน้าห้องข้างนอกทั้งหมด ซึ่งก็ใช้เวลานาน
พอสมควรทีเดียว หลังจากที่เอาเสื้อผ้าจากตู้เสื้อผ้าออกมาข้างนอกเรียบร้อยแล้ว ก็มานั่งพัก แล้วก็ไม่รู้ว่านำาเสื้อผ้า เหล่านี้ออกมา
เพื่ออะไร จำาไม่ได้ว่าเอาผ้าออกมาทำาไม หาเหตุผลถึงซึ่งความประสงค์ก็หาได้มีไม่ เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าเหล่านี้ มานั่งคิดว่าจะ
ทำาความสะอาดตู้เสื้อผ้าหรือมันมีกลิ่นไม่ดีหรือไง หรืออยากจะเอาเสื้อผ้าที่ไม่ได้สวมมาเป็นเวลานานแล้วเป็นปี มาคัดแยกเพื่อ
ที่จะเอาไปขายต่อเป็นมือสอง หรือนำาไปบริจาค หรือว่าทิ้งไปซะ คิดหาสาเหตุไม่ได้ คิดหาเหตุผลไม่ได้ สุดท้ายก็นำาเสื้อผ้าเหล่า
นั้นกลับใส่ตู้ไปทั้งหมด เหมือนเดิม นี่แหละครับเป็นสัญญาณเตือนมาแล้วเรื่องความจำา ความลืม ความหลงของตัวคุณแม่ คุณ
ยาย สรุปว่าสุภาพสตรีท่านนั้น เริ่มมีพฤติกรรม ที่ไม่เหมาะสมกับการดำาเนินชีวิตประจำาวันของตนเองซะแล้ว คือท่านก็ไปเสีย
เวลา เสียแรง ทำาอะไรไปไม่มีจุดหมายของการกระทำาของตัวเอง หาเหตุผลมาไม่ได้ว่าทำาไปเพื่ออะไร อันนี้เป็นสัญญาณแรกๆ นะ
อีกตัวอย่างหนึ่ง ตอนที่คุณแม่ปกติเป็นคนทำาอาหาร ทำากับข้าวให้ครอบครัว วันหนึ่งคุณแม่ขับรถไปตลาด ไป Shopping
มอลล์ ซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วก็จะเตรียมออกรถ แล้วก็นึกว่าจะไปไหน นั่งอยู่ในรถของตัวเอง แต่ไม่รู้ว่าจะขับไปที่ไหนดี
เพราะไม่รู้ว่าบ้านตัวเองอยู่ตรงไหน จำาไม่ได้ว่าจะเลี้ยวซ้าย หรือเลี้ยวขวา หรือไม่รู้ว่าจะขับรถไปไหนต่อจากนี้ จึงนั่งอยู่ในรถเฉยเฉย
ทำาอะไรไม่ถูก นั่งอยู่คนเดียวในรถจนกระทั่ง ลูกหลาน หรือว่าคนสนิทใกล้ชิดติดตามมาพบเจอตัวที่ตลาด อันนี้นะครับความ
เป็นกังวลของบุคคลใกล้ตัวนั้น เป็นประเด็น ประเด็นเริ่มกระทบกระเทือนคนรอบข้างที่อาศัยอยู่ด้วยกันกระทบกระเทือน
ตนเองเพราะว่าเป็นพฤติกรรมที่นั่งอยู่ในรถคนเดียว แล้วหาสาเหตุไม่เจอว่า นั่งทำาอะไร ท่านคงนึกภาพออกนะครับ และอยาก
ให้ท่านลองนึกต่อไปว่า ถ้าสุภาพสตรีท่านนี้ หญิงสูงวัยท่านนี้อาศัยอยู่คนเดียวที่บ้าน จะเกิดอะไรขึ้น เห็นภาพออกเลย
หน้า ๑๘ ข่าวสารแพทย์นาวี ปีที่ ๖๐ เล่มที่ ๑๐ เดือน ตุลาคม พ.ศ.๒๕๖๑
